Aratiles

Naaalala ko noong mas pinili mong akyatin

Ang   nababalot ng matutulis  na tinik na punong aratiles

At paikot-ikotin sa iyong palad ang kulay dugo nitong bunga

Hanggang sa lumambot at halos tumipwak

Ang kulay kalawang nitong laman

Sa mga linya ng iyong munting palad.

Kaysa sa ihatid sa huling hantungan ang ating lola

At makinig sa sermon ng pari

Habang  humahagulhol ng ating ama’t ina.

Tuwang –tuwa ka noong  ipinakita sa amin

Ang nakuha mong mga bunga

Na umiikot-ikot na sumasayaw  sa nigong pinaglagyan mo.

Marahil di mo nga nakita ang bigat ng aming hakbang

At namumugtong mata ng buksan at sarahan

Ang makipot na lagusan ng buhay.

Masakit sa tainga

Ang paglapat ng pala sa mga buhangin at semento

At mumunting graba

Na hinahaluan ng pawis ng sepulturero.

Tila bahaghari noon sa balikat ni  ina  ang kamay ng ating ama

Mahigpit  ang hawak sa mga puting lobo

Ayaw pang payakapin sa malayang hangin

At pahalikin sa mga puting ulap.

At ngayon sasalubungin mo kami ng malapad na ngiti

Upang ipakita ang mantsang kalawang na dumikit  sa iyong puting ngipin.